"The films and installations of Sharelly Emanuelson are often personal, very touching and powerful. She makes the everyday special and denounces things in a refined way. Her work has a strong sense of urgency because it traces the traces of the colonial history of the Caribbean islands. Her installation En Mi Pais is a visual spectacle that enchants the viewer and which turns out to be very richly layered on second inspection. It is theatrical, narrative, very carefully constructed and at the same time unruly and even alienating".

Using mixed-media, predominantly film, Sharelly engages the imaginary, the fictional, the autobiographical and the documentary, giving a pluriversal perspective on Dutch-Caribbean lived experiences. This perspective riffs on the good, the bad and the liminal area between. Dutch-Caribbean knowledges are often peripheral, perhaps because it is so sensuous, however Sharelly takes the peripheralized and brings it into sharp focus, in her work those voices from the border are sounding out."

Sharelly Emanuelson is de kunstenaar die alle musea zoeken, maar niemand nog leek te hebben gevonden. Sinds deze nominatie, heeft ze een significant aantal uitnodigingen gehad. Want deze VKBKprijs gaat ook over zichtbaarheid. In die zin, kunnen jullie de eerste zijn die haar als winnaar bestempelen. Want ze gaat nog veel meer winnen. Is het niet in Nederland, dan is het wel in het Caribisch gebied, in de VS, Latijns Amerika, of andere Europese landen. Want Sharelly is veelzijdig, spreekt haar talen – zoals ook in het werk te zien is – en de kwaliteit van haar werk en de onderwerpen zijn actueel en urgent – over de gehele wereld. Daarbij is ze visueel sterk, weet ze installaties te bouwen waarin geluid, beeld en objecten samenkomen. Soms is er een abstractie, maar altijd is er een herkenbaarheid. Dat kan in beeld zitten, of in het geluid. Maar in die herkenbaarheid weet ze altijd iets nieuws in te brengen, iets onverwachts, iets wat je nog niet wist, of nog niet had beseft. Het zijn onderwerpen waarover we in Nederland vaak alleen achteraf horen, of slechts in negatieve zin. Sharelly weet deze vanaf de wortels tot aan de bladeren te beschrijven. En daarmee vertelt ze een ander, positiever verhaal – dat ook invloed heeft op het Antilliaans (zelf)beeld. Zij weet complexiteit in toegankelijke beelden te vangen en ingewikkelde situaties te ontrafelen. Haar camera daar te richten, waar anderen niet keken. Kunst te maken van de eilanden en over de eilanden. Maar ze overstijgen ook de locatie. Sharelly had in Nederland kunnen blijven, los van dat ze het hier te koud vindt, wist ze dat ze daar meer kan betekenen. De braindrain wilde ze niet voortzetten. Én, op de Antillen kent ze de weg en kent ze de mensen. Ze weet precies die mensen te spreken, die kennis hebben over onderwerpen die op de eilanden spelen. En hen samen te brengen – in (haar) documentaires, installaties of films. Voorbij zon, zee en strand, visualiseert Sharelly Emanuelson de schoonheid en complexiteit van het leven op de Caraïbische eilanden, die nog steeds tot Nederland behoren. Deze omgeving vormt de basis van haar werk en creëert een waardevol besef van de Antillen en appelleert tegelijk aan de ontbrekende kennis over onze doorgaande relatie met de overzeese gebieden en de situatie aldaar. Sharelly is inherent multivocaal en als mede-oprichter van het kunstplatform UniArte een actieve aanjager van de kunst op de eilanden. Ze maakt dus niet alleen geweldig werk, ze ondersteunt ook de scène. Iedereen kent reeds IBB, Tirzo Martha en David Bade: Sharelly Emanuelson is de toekomst.

There would be much more to say on Do Mix Meh Up. Choosing carnival as a contested site of representations and relations, the film brings to mind Andrew Hewitt’s theory of social choreography, “in which art does not simply misrepresent, in a palliative manner, an existing social order. Instead, the aesthetic now becomes the realm in which new social orders are produced (rather than represented) and in which the integration of all social members is possible.”[1] At the same time, Sharelly Emanuelson’s play with invisibility, discrepancy and interruption within the fabric of the film dissuades from a generalizing lecture of her work. And the elegant way she shields the bodies she captured through her camera from the viewer’s gaze, rather putting the spectator’s body in a state of equivalence to those hardly decipherable in the game of shadows and lights unfolding through the images, opens up a very rich space of productive (mis)translation and contagion between the viewer’s own time and space and the narratives of the film. At some point in the song, The Mighty Shadow expresses his confusion at the expression “all yu”, accusing it of being “a word to confuse”. Sharelly Emanuelson’s film takes this bittersweet complaint as watchword, producing “a wor(l)d to confuse”, and out of this confusion imagine alternative, creolized modes of relating and being.